"Concrete handvatten om op gevoelsniveau verdieping in mijn verhalen aan te brengen."
De workshop 'De Kracht van Metaforen' heeft mij concrete handvatten gegeven om op gevoelsniveau verdieping in mijn verhalen aan te brengen. En eigenlijk is, wat ik daarbij geleerd heb bijna niet anders uit te leggen dan door een verhaal te vertellen... een voor mij heel speciaal verhaal. Die diepere laag is namelijk de laag die verder gaat dan beelden, geuren en kleuren... Ik heb geleerd om het gevoel dat ik met en bij een verhaal heb ook als gevoel over te brengen, maar dan door het in beelden te 'vertellen'. Het gebruik van metaforen, symbolen en archetypen in verhalen werkt namelijk alleen maar als je ze als verteller ook daadwerkelijk doorvoelt. Door de oefeningen die we van Mia Verbeelen geleerd hebben, lukt mij dit steeds beter. De workshop heeft mij de woorden, de beelden en vooral de kracht gegeven om een paar weken later een heel speciaal persoonlijk verhaal tijdens Storytelling Amsterdam te vertellen. Nu kon ik dat verhaal voor het eerst vertellen, zoals ik voelde dat ik het als verhaal moest vertellen.
Frédérique volgde de workshop De kracht van metaforen (klik op de link voor een uitgebreide beschrijving).
Afscheid
Een metaforisch verhaal gemaakt tijdens de workshop ‘De kracht van metaforen’ van Mia Verbeelden op 8 okt 2016
Langzaam loopt ze de tuin in. Aarzelend, traag alsof ze niet wil zien wat er achter het huis staat. Terwijl ze zo veel en zo vaak in deze tuin gespeeld heeft…. Samen … als ze hier logeerden en natuurlijk vroeger al toen ze nog klein waren.
Ze heeft niet eens door dat haar zwarte sjaaltje aan de punten van het hek is blijven hangen. De punt van de sjaal zit vast aan de punt van het hek. De rest wappert in de wind als een zwarte vlag die “gedag zwaait”.
Ze loopt hier alleen. Het huis staat al langer leeg, maar nog altijd gingen ze samen hierheen. Herinneringen ophalen aan vroeger. Hoe moet zij dat nu in haar eentje doen? Het klopt niet. Die ander had hier alleen moeten lopen, niet zij, dat was de juiste volgorde geweest.
Ze dwingt zichzelf om niet meer naar het pad te kijken en naar de punten van haar zwarte schoenen, maar recht voor zich uit….
Daar staan ze…. De twee eiken… Na elkaar geplant bij hun geboorte. Die van haar is dikker dan die van haar zus. Natuurlijk er zat drie jaar verschil tussen hen.
Ze kijkt naar de bomen. Neemt in zich op dat ze aan elkaar verstrengeld zijn door de klimop die eromheen groeit. Voor altijd verbonden aan elkaar. Daar verandert niets aan, ook nu niet.
De eik van haar zus is al langer dood. “Komt door de klimop,” zei de tuinman, “die verteert een boom en uiteindelijk gaat ie dood….” Maar diezelfde klimop houdt de eik van haar zus nu ook overeind. Die valt niet om!
[…]
Boven in zien ze twee nesten van duiven. In iedere boom één nest. Er zitten ook nog duiven op. Natuurlijk het is lente… Voor hen gaat het leven door…
En dan glimlacht ze… Natuurlijk… Het leven gaat door. Zij en haar zus zijn voor altijd verstrengeld. Daar verandert niets aan, ook nu niet… Haar leven gaat door… Sterker dan de dood is de liefde.